Na današnji dan, 11. novembra 1974. godine, u izdanju Jugotona, objavljen je debi album sarajevske rock grupe Bijelo dugme pod nazivom Kad bi’ bio bijelo dugme. Ovaj album označava početak jedne od najvažnijih karijera u istoriji jugoslovenske i balkanske rock scene.
Grupa, koja je u tom trenutku nosila ime Jutro, u međuvremenu je prešla u Bijelo dugme, a album je baziran na prvoj autorskoj pjesmi Gorana Bregovića, “Kad bih bio bijelo dugme”, koja je prethodno objavljena na singlu 1973. godine. Originalna verzija pjesme snimljena je s pjevačem Zlatkom Hodnikom, a na ovom albumu pjesma je doživjela novu, značajno produženu verziju. Na LP-ju, pjesma je s pjevačem Željkom Bebekom proširena na deset minuta, obogaćena psihodeličnim umetkom i dugačkim solažama, što je bilo u trendu s globalnim rock pokretima tog vremena.
Među hitovima koji su osigurali albumu veliku popularnost bili su i brojni drugi singlovi poput “Ne spavaj mala moja muzika dok svira”, “Sve ću da ti dam samo da zaigram”, “Patim evo deset dana” i balada “Selma”. Ovaj uspjeh omogućio je grupi da dobije zlatnu ploču za prodaju albuma, što je bio prvi takav priznanje za rokersku grupu na ovim prostorima.
Omot albuma, koji je postao simbol jugoslovenske diskografije, uradio je sarajevski dizajner Dragan S. Stefanović. Njegova kontroverzna kreacija, koja prikazuje fotografiju djevojke sa raskopčanom košuljom, ispod koje se nazire poluobnaženo tijelo, bila je prava revolucija u diskografskoj industriji Jugoslavije. Ovaj omot, koji je izazvao velike reakcije, kasnije je uvršten među najljepše omote svih vremena, pojavljivši se u britanskom izdanju knjige Pet stotina najljepših omota albuma u svijetu.
Kad bi’ bio bijelo dugme nije bio samo album; postao je kulturološki fenomen koji je ostavio neizbrisiv trag na muzičkoj sceni Jugoslavije. Ovaj album označio je početak zlatne ere Bijelog dugmeta, benda koji će kroz decenije oblikovati zvuk i kulturu regije.
